من امروز یک معلم هستم. امروز در جایگاهی ایستاده‌ام که بناست فکر بسازم و دهه‌های پیش روی ایران عزیز را با نور این فکر آذین ببندم. شاید جملاتی که این نوشتار را آغاز می‌کند، بی‌ارتباط به فضایی که این روزها آن را لمس می‌کنیم، نباشد. روزهای میانۀ اسفند ماه، هر ساله نوید رویش، جوانه زدن و تولدی دوباره برای محیط زیست و حیات دوبارۀ درختان جادوانه و نوی این سرزمین است. درختکاری، سنت حسنۀ پیامبران عظیم الشأن الهی و معصومین (علیهم السلام) است، سنتی دیرینه و حسنه که همه ساله، مقام عظمای ولایت (مد ظله العالی)، خود به شخصه با رفتار مکرر غرس نهال و ارائۀ فرمایشاتی بر آن تأکید داشته‌اند.
ایران بزرگ، از دیرباز مهد سرسبزی و حیات بوده است و دستان هنرمند پروردگار متعال در گوشه‌گوشه آن، همواره به نقاشی درختان سرسبز پرداخته است و سرزمینی پر از شکوفایی و رویش به قلب پاک ایرانیان هدیه کرده است. همۀ این‌ها در کنار هم، تلنگری به دل‌های آگاه و بیدار است که در این مسیر گام بردارد، حال آن که خلاقانه، روزهای پایانی اسفند ماه به نام «هفتۀ ملی منابع طبیعی و روز درختکاری» زینت داده شده است.
برای من، که هر روز ریاضیات را چون سرودی شادی‌افزا در گوش دانش‌آموزان زمزمه می‌کنم، درختکاری، هندسۀ زیبایی، ضرب انرژی در نشاط، تقسیم سرسبزی و شادی در نقطه نقطۀ زمین، جمع رویش و تنفس در هوای تازه با هم، و تفریق آلودگی از آسمان آبی و بی‌کرانۀ این مرز پرگُهر است. 
همۀ ما امروز در مسیر آگاهی و شکوفایی گام بر می‌داریم و بر همۀ ما واجب است تا این آگاهی و شکوفایی را، همان گونه که پیشینیان به ما رساندند، به نسل بعدی خود انتقال دهیم، حال آن که تفکر و خلاقیت، جز در فضای مهرانگیز رویش درختان سرسبز و شکوفا به بار نخواهد نشست.
من، در کنار دانش‌آموزان خلاق و پر تلاشم در روز درختکاری، نهال هایی نو پا در زمین کوچک مدرسۀ خویش می‌کاریم تا آن را با دانش و مهر آبیاری کنیم و همان گونه که حضرت رسول اکرم (ص) فرمودند: « ما مِن مُسلّمٍ یَغرِسُ غَرساً یَأکُلُ مِنهُ اِنسانٌ أو دابَّهٌ أو طَیرٌ، ألا أن یُکتَبَ لَه صَدَقَه إلی یَومِ القِیامَه.» یعنی: «هر مسلمانى درختى بنشاند، يا زراعتى بكارد و انسانى يا پرنده‌اى يا چرنده‌اى از محصول آن بخورد، براى وى تا روز قیامت صدقه محسوب می‌شود»   (مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، جلد ۱۳، صفحه ۴۶۰)
به راستی به خود می‌بالم که دانش‌آموزانی آگاه می‌پرورم که سالیانی نه چندان دور، خانواده‌ای می‌سازند که در نخستین پله، آرامش، امنیت و لذت را، در فضایی که زندگی می‌کنند از اولویت‌های خویش قرار داده و درختکاری را به عنوان یکی از مهم‌ترین و زیربنایی‌ترین رفتارهای انسانی، در نسل پسین خویش می‌پرورند.
برای ما که امروز، به یاد شهدای سرافزار ایران عزیز، ۸ اصله نهال مقاوم به کم آبی و مناسب با اقلیم گرم و خشک را، با استعانت از دستان پر مهر و یاری‌گر حضرت علی‌ابن‌موسی‌ا‌لرضا (ع) در خاک پر نور آموزشگاه شهید خلیل شیرازی در روستای قشلاق حاجی‌آباد شهرستان پاکدشت در زمین کاشتیم تا همان‎گونه که پدران ما درخت کاشتند و ما از سایه و میوۀ آن بهره گرفتیم، ما نیز یادگاری برای آیندگان به امانت به دست زمین بسپاریم.
امید آن داریم تا با هر تنفس در هوای تازۀ این درختان، دعای خیر دانش‌آموزان و دبیران شریف نسل آینده، راهگشای روزهای پیش‌رویمان باشد.


مصطفی طالقانی
دبیر دبیرستان‌های پاکدشت

منبع