به گزارش مركز اطلاع‌رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، در گوشه‌ای از دیار سجاسرود، معلمی هست که تنها با واژه‌ها و دستور زبان عربی سروکار ندارد، بلکه دل‌هایی را نیز بازسازی می‌کند که سال‌هاست زیر بار غم ترک خورده‌اند.

فرزانه مشایخی، دبیر دلسوز دبیرستان الزهرا (س)، در کنار تدریس، نگاهی عمیق‌تر به روح و روان شاگردانش دارد. در سال تحصیلی گذشته، چشم‌های تیزبین و دل نگران او متوجه دختری شد که ساکت، کم‌حرف و گوشه‌گیر بود؛ دختری که پشت لبخند کمرنگش، داستانی تلخ نهفته بود.

با مهربانی‌ای که فقط از یک معلم واقعی برمی‌آید، پای صحبت‌های دختر نشست. آنچه شنید، قلب هر انسانی را به درد می‌آورد؛ پدری گرفتار اعتیاد، خانه‌ای در حال فروپاشی، و رویایی که به دلیل تنگدستی در نطفه خفه شده بود. او که در مدرسه نمونه دولتی پذیرفته شده بود، به خاطر فقر، از ادامه مسیر بازمانده بود.

اما اینجا پایان قصه نبود. خانم مشایخی دست روی دست نگذاشت. از آشنایی‌اش با کارکنان کمیته امداد استفاده کرد، وضعیت خانه‌ی شاگردش را به گوششان رساند و توانست حمایت بیشتری برای خانواده‌اش بگیرد. حتی زمانی که نشانه‌های افسردگی شدید در دانش‌آموز نمایان شد، خود، مسئولیت سنگین اما شریف بردن او به تهران نزد روان‌پزشک را پذیرفت. با رضایت مادر، دختر را همراه خود برد، و پزشک تأیید کرد که وضعیت روحی‌اش نگران‌کننده است و نیاز به درمان فوری دارد.

پس از آغاز درمان، خانم مشایخی تنها به مراجعه‌ی پزشکی بسنده نکرد؛ او همچنان در مدرسه، رفتارهای دختر را رصد می‌کرد، از دلش خبر می‌گرفت، و بهبودی تدریجی‌اش را با دل شاد و چشمانی امیدوار پی‌گیری می‌کرد.

فرزانه مشایخی تنها یک معلم نیست؛ او یک همراه، یک مادر دوم، و یک تکیه‌گاه برای دانش‌آموزانی است که در کشاکش زندگی، پناهی امن می‌طلبند. در عصری که گاه انسانیت به حاشیه رانده می‌شود، او مشعل‌دار نوری‌ست که گرمای آن، تا سال‌ها در دل یک دانش‌آموز خواهد ماند.